ยาวี มิได้มีเล่ห์กลมายยาคิดที่ว่าจะให้เข้าตกยากได้ไร้ประการ 1 อภิวุฑฺฒินยสมฺปนฺโน ประ
กอบด้วยความรู้เกินอันเป็นนัยแห่งความเจริญประการ 1 วิชฺชาสมฺปานฺโน ประกอบด้วยวิชาการ
สารพักรู้คิดหาทรัพย์และรู้ปลดเปลื้องอันตรายทั้งปวงประการ 1 กิตฺติมา มีกิตด้วยศักดิ์ศรีลือชา
ปรากฏประการ 1 หิโต เป็นผู้เอื้อเฟื้อเกื้อกูลชนทั้งปวง ผู้เข้าไปอาศัยประการ 1 อุปตฺถิโต
เป็นผู้อันชนทั้งหลายปรารถนาประการ 1 ธนวา มีทรัพย์มากประการ 1 ยสวา มียศศักดิ์
มากประการ 1 นี่แหละพระมโสถบัณฑิตวิจิตรไปด้วยคุณ 28 ประการ ปานดังวิสัชนามานี้
ถึงจะมีผู้เกี้ยวพา นางอมราเทวีก็มิอาจกระทำทุราจารลามกเมถุนธรรมทางราคจริตได้
ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ผู้เป็นปิ่นประชากร ก็สิ้นพระราชวิมัติกังขา สรรเสริญสาธุการ
แก่พระนาคเสนผู้เฉลิมปราชญ์ในกาลนั้น
อมราเทวีปัญหา คำรบ 6 จบเพียงนี้

ขีณาสวานัง อภายนปัญหา ที่ 7

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีอุดมกษัตริย์ มีพระราชโองการตรัสถามว่า ภนฺเต
นาคเสน ข้าแต่พระเสนผู้เป็นเจ้าผู้ประกอบด้วยปรีชาญาณอันประเสริฐ สมเด็จพระบรม-
โลกนาถศาสดาจารย์เจ้า มีพระพุทธฎีกาตรัสประทานธรรมเทศนาไว้ว่า พระอรหันต์ทั้ง
หลายจะได้สะดุ้งตัวกลัวภัยต่าง ๆ หามิได้ ตกว่าพระพุทธฎีกาตรัสฉะนี้ ก็ครั้งเมื่อสมเด็จพระ
ศรีสรรเพชญ์เสด็จเข้าไปทรงบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์มหานครนั้น พระอรหันต์เจ้าตามสมเด็จ
พระพุทธดำเนินเข้าไปมิใช่น้อยประมาณถึง 500 องค์ กับพระอานนทเถระผู้เป็นพุทธอุปฐาก
พระเทวทัตปล่อยช้างธนบาลหวังจะให้แทงพระองค์สมเด็จพระสัพพัญญูเจ้า ขณะนั้นพระอรหันต์
เจ้าทั้งหลาย 500 ก็ถอยหนีซุกซ่อนไป เหลือแต่พระอานนทเถระผู้เป็นพุทธอุปฐากผู้เดียวไม่มี
ความเกรงขาม บทจรตามเสด็จอยู่ พระอานนท์ผู้เดียวยังไม่ได้มรรคและผล เป็นปุถุชน ประ
กอบด้วยกิเลสหมกไหม้อยู่ในสันดานไฉนน้ำใจจึงไม่กลัวช้างธนบาลเมามัน พระอรหันต์สิ้นอาสวะ
กลับกลัวช้างธนบาลพากันทิ้งสมเด็จพระบรมโลกุตตมาจารย์ไว้ แล้วหนีไปไม่เหลือหลอ นี่แหละ
ความข้อนี้โยมสงสัยนัก พระอรหันต์เหล่านั้นจะทิ้งพระบรมครูเสียด้วยความกลัว หรือจะทิ่ง
เสียด้วยมนสิการกำหนดในใจจะให้พระบรมครูปรากฏด้วยกรรมของพระองค์อันได้ทรงทำไว้